Like A Dragon: Ishin! is een erg leuke spin-off voor deze langlopende serie.
Like a Dragon: Ishin! is geen nieuw spel. Het is een remake van een oude game – Ryu Ga Gotoku: Ishin uit 2014, alleen uitgebracht in Japan op de PS3 en PS4. En toch, ondanks de leeftijd van zijn core, onderscheidt de game zich in sommige opzichten als een van de indrukwekkendere games in het portfolio van ontwikkelaar Ryu Ga Gotoku (RGG), zelfs met een paar opvallende zwakke punten.
Ishin speelt zich af in de jaren 1860, aan het einde van de Japanse Edo-periode. Je speelt als Sakamoto Ryoma – een echte historische figuur – die, temidden van zijn eigen wraakplan, verwikkeld raakt in het tumultueuze sociaal-politieke klimaat van die tijd. Met behulp van de valse alias Saitō Hajime infiltreert Sakamoto de Shinsengumi, een politiemacht die op dit moment is georganiseerd om Kyoto onder controle te houden, op zoek naar de moordenaar van zijn geadopteerde vader. Maar naarmate deze dingen gaan, belandt Ryoma natuurlijk midden in een veel groter complot, waarbij hij op indrukwekkende wijze tijd vindt om zowel wraak te nemen als grote veranderingen in het hele politieke systeem van het land teweeg te brengen.
Het is een aangrijpend drama, zij het soms onhandelbaar. De cast van Ishin gebruikt de gezichten en persoonlijkheden van Yakuza-hoofdpersonages om de werkelijke historische figuren weer te geven. Ryoma is bijvoorbeeld Kazuma Kiryu, hoofdrolspeler in de serie, maar er zijn ook Goro Majima, Taiga Saejima en zelfs een paar nieuwere personages die ik hier niet zal verklappen. Deze bekende gezichten hielpen me om karakters onmiddellijk aan te hangen – of te verachten, omdat ik al gewend was aan hun persoonlijkheidskenmerken; Ik raakte al snel toegewijd aan allianties, individuen en plotthreads voordat ze zelfs maar op stoom kwamen. Ishin is ook een van de beter geschreven RGG-games, met indrukwekkend geregisseerde tussenfilmpjes – enkele van de beste in de catalogus van de studio – die me altijd bezig hielden. Takaya Kuroda’s optreden als Ryoma is zoals altijd uitstekend.
Aan de andere kant is het bijhouden van Ishins steeds kronkelende verhaal soms alsof je 100 draaiende platen probeert te balanceren op slechts twee handen. Er is een enigszins behulpzame woordenlijst, maar zelfs dan verwacht de game dat je op zijn minst een oppervlakkige kennis hebt van ongeveer 100 jaar Japanse geschiedenis, bovenop het volgen van de kenmerkende complexe verhalen van RGG. Het is veel. En ik hou niet echt van het einde, dat, zonder spoilers, ongewoon meta wordt met een merkwaardige boodschap.
De historische setting van Ishin creëert een van de beste open werelden in de serie. Het speelt zich af in Kyo (het hedendaagse Kyoto) en een nauwgezette hoeveelheid details brengt de jaren 1860 tot leven. Ik wandelde vaak in de eerste persoon de wereld rond en verwonderde me over de uitgestrekte winkel- en drinkgebieden, stille gemeenschappen in de voorsteden en kronkelende steegjes. Dat gezegd hebbende, het oneindige aanbod van substories en sidequests van de game maakt die vreedzame reizen vaak hoofdpijn.
Net als in andere RGG-games worden substories automatisch afgespeeld als je dicht genoeg bij de opdrachtgever bent – of je dat nu wilt of niet. Gelukkig hoef je alleen de inleidende tussenfilmpjes te doorlopen en niet de hele quest te spelen totdat je dat wilt. Ik begrijp dat dit de favoriete onderdelen van de Yakuza-spellen van de meeste mensen zijn, maar, zoals ik altijd doe, vond ik het ongelooflijk vervelend om soms vijf of meer keer te worden tegengehouden op weg naar een locatie in de buurt, zodat elke side-quest in het gebied kon worden gespeeld. Dat wil niet zeggen dat de subverhalen niet goed zijn; zij zijn. Ik heb vooral genoten van de levensechte minigames van Ishin, waarin je een huis deelt met Haruka, gewassen verzorgt, leert koken, dieren grootbrengt, enzovoort. Ik hou van mijn huisje en wou dat ik daar woonde in plaats van in Minneapolis.
Gevechten vormen natuurlijk de overgrote meerderheid van de gameplay van Ishin, en voor het grootste deel is het geweldig, terugkerend naar de actieve gevechten van RGG-games vóór Yakuza: Like a Dragon’s turn-based gameplay uit 2020. Ryoma is een meester-zwaardvechter, maar ook bedreven met geweren en man-tegen-man-gevechten. Je hebt vier vechtstijlen, elk met zijn sterke en zwakke punten en vaardigheidsbomen, en ik vind het leuk om midden in een gevecht continu tussen de vier te schakelen. Ik begon vaak met de snelle zwaard- en geweerstand voor snelle schade en controle over de menigte. Ik zou dan overschakelen naar de meer opzettelijke vechtstijl van de zwaardvechter voor enorme schade aan uitgekozen vijanden. En af en toe ging ik naar een positie met alleen wapens om verre doelen te beschadigen. Het is niet perfect – de camera werkt vaak tegen je in krappe ruimtes,
Het spel heeft ook een kaartsysteem dat speciale bewegingen mogelijk maakt. Deze worden verkregen door nieuwe leden te rekruteren – waaronder enkele bekende gezichten – voor de Shinsengumi, hetzij via de open wereld, hetzij via de meestal saaie kerker-kruipende zijcontent. Aan elke vechtstijl kunnen er vier worden gekoppeld, dus 16 in totaal. Twee persoonlijke favorieten zijn de altijd praktische mogelijkheid om grote delen van mijn HP-balk te genezen en een bliksemaanval die op elke vijand in de directe omgeving is gericht. Het combineren van de vechtstijlen met de hittebewegingen van de serie (filmische afmakers) en de nieuwe speciale bewegingen in één ontmoeting is leuk, ook al is het rekruteren van nieuwe soldaten vaak vervelend.
