The Texas Chain Saw Massacre is een spannende horror-multiplayerervaring met vrienden met ruimte voor verbeteringen.
Recentelijk hebben iconische horrorfranchises steeds vaker hun weg gevonden naar het domein van videogames, met een bijzondere focus op asymmetrische multiplayer-ervaringen. Of het nu gaat om het verschijnen als DLC in spellen zoals Dead by Daylight of om volwaardige titels geïnspireerd op klassiekers, liefhebbers van griezelige avonturen hebben veel tijd besteed aan het verkennen van deze nieuwe speelvelden. Het resultaat is echter niet altijd even bevredigend, met releases zoals Evil Dead en Ghostbusters: Spirit Unleashed die eerder teleurstelden dan imponeerden. Maar dan hebben we The Texas Chain Saw Massacre, dat op het eerste gezicht veel belovend lijkt te zijn.
Gesitueerd in het universum van de gelijknamige film uit 1974, plaatst The Texas Chain Saw Massacre een team van drie leden van een moorddadige Texaanse familie tegenover een team van vier gevangen slachtoffers. Het doel is eenvoudig: de slachtoffers moeten het speelveld ontvluchten zonder een gruwelijke, bloederige dood te sterven, terwijl The Family hen moet doden voordat ze kunnen ontsnappen. Maar zoals je wel kunt raden, is er meer aan de hand dan enkel deze basisprincipes, dus maak je klaar om je te verdiepen in een complex systeem van gameplay-mechanismen.
Vol enthousiasme dook ik het spel in, klaar om wat tieners te achtervolgen en te belagen, maar The Texas Chain Saw Massacre had andere plannen voor me. Zonder een tutorial om doorheen te werken, wordt van spelers van dit gecompliceerde asymmetrische multiplayer-spel verwacht dat ze maar liefst 45 verschillende video’s bekijken die de diverse mechanismen uitleggen. Wellicht is het niet nodig om ze allemaal te bekijken, maar als je dit, net als ik, achterwege laat, zul je merken dat je bij het betreden van een wedstrijd aanzienlijk in het nadeel bent. Dit is een van de minst opwindende introducties tot een spel die ik in lange tijd heb ervaren, maar eenmaal begonnen komt de vaart erin.
Beginnen als lid van The Family lijkt wellicht de gemakkelijkere optie, en nadat je je gewenste moordenaar hebt gekozen, word je op een kaart geplaatst en ben je klaar om wat bloed te vergieten. Echter, het vinden en doden van slachtoffers blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien de kaarten uitgestrekt zijn en het andere team niet bepaald als weerloze prooien behandeld wil worden. Voor het lokaliseren van deze onfortuinlijke zielen heb je de hulp nodig van Opa, de meesterlijke seriemoordenaar die zijn hoogtepunt al enigszins voorbij is. Door hem te voeden met het bloed van je slachtoffers of met organen die in het level aanwezig zijn, kun je zijn kracht vergroten en de mogelijkheid verkrijgen om de contouren van slachtoffers door muren heen te zien wanneer hij zijn angstaanjagende kreet slaakt.
Op het eerste gezicht zou je kunnen denken dat dit je zou helpen om slachtoffers eenvoudig te lokaliseren en te elimineren, maar helaas is dit niet het geval. De kaarten in The Texas Chain Saw Massacre zijn aanzienlijk groot en navigatie kan een nachtmerrie zijn. Niet alle personages kunnen alle obstakels overwinnen, waardoor je voortdurend manieren moet vinden om kruipruimtes of kleine openingen te omzeilen, tenzij je speelt als een slank figuur zoals The Hitchhiker of Sissy. Daarnaast zijn er tafels die alleen Leatherface met zijn kettingzaag kan breken, en deuren die vergrendeld of ontgrendeld moeten worden om te voorkomen dat de slachtoffers bepaalde gebieden betreden. Dit maakt het achtervolgen van de lastige tieners een ware nachtmerrie, waarbij je voortdurend hun bewegingen moet volgen terwijl ze zich haasten naar plekken die voor jou moeilijk of zelfs onmogelijk te bereiken zijn.
Dit geldt ook voor objectieven en Opa. Door omhoog te drukken op de D-pad kun je de contouren zien van bloedzakken, bondgenoten, Opa en mogelijke ontsnappingsroutes op de kaart. Echter, deze overdaad aan witte contouren is minder behulpzaam dan het lijkt. Het ontcijferen van de benodigde informatie uit deze wirwar aan lijnen blijkt lastiger dan gedacht, en zelfs als je een idee hebt van waar je naartoe moet, beland je vaak in doodlopende steegjes. Ik ben de tel kwijtgeraakt van hoe vaak ik een bondgenoot achtervolgde die zich in de buurt van een gebouw bevond, maar vervolgens worstelde om een ingang te vinden, om er pas achter te komen dat ze al aan de andere kant van de kaart waren tegen de tijd dat ik het doorhad. Dit wordt vooral vervelend als je speelt als een van de familieleden met beperkte bewegingsvrijheid.
De mascotte van het spel, Leatherface, heeft het bijzonder moeilijk met dit probleem. Zijn forse gestalte is veel te traag om effectief slachtoffers te vangen, en zijn krachtige kettingzaag maakt dit niet echt goed. Elk personage heeft unieke vaardigheden die de gameplay variëren, zoals vallen die op de grond geplaatst kunnen worden of de mogelijkheid om geluid te visualiseren. Het is de moeite waard om ze allemaal uit te proberen om te zien welke het beste bij je past, maar het is frustrerend als een van je teamgenoten dezelfde vaardigheden al heeft gekozen, omdat je dan moet uitwijken naar een ander familielid.
Het spelen als slachtoffers lijkt aanzienlijk uitdagender dan het spelen als The Family, omdat je met veel meer elementen rekening moet houden. Al je acties kunnen veel lawaai maken dat over de hele kaart te horen en zien is. Voorzichtig en bedachtzaam spelen is de sleutel tot overleven, of het nu gaat om het zoeken naar lockpicks in gereedschapskisten, jezelf bevrijden van beperkingen of het openen van nieuwe doorgangen.
Het belangrijkste doel als slachtoffer is ontsnappen, maar het is niet altijd duidelijk hoe je dat moet doen. Elke kaart biedt een paar vaste ontsnappingsroutes, sommige vereisen het vinden van hendels om drukpoorten te openen, terwijl andere vereisen dat je elektrische hekken uitschakelt die zijn aangesloten op autobatterijen, of dat je zekeringen vindt om deuren te openen. De navigatie is al iets gemakkelijker als een van deze benarde tieners, aangezien alle obstakels kunnen worden overwonnen.
Na een paar rondes van The Texas Chain Saw Massacre te hebben gespeeld, zul je ervaringspunten en vaardigheidspunten verdienen, die je kunt inzetten in de vaardigheidsboom van een van de personages in het spel. Hier kun je nieuwe voordelen en attribuutpunten ontgrendelen om je winstkansen te vergroten. De verscheidenheid aan voordelen is behoorlijk divers in de beginfase van het spel, en al snel ontdekte ik enkele die me hielpen om sneller door nauwe doorgangen te manoeuvreren en mijn uithoudingsvermogen sneller terug te krijgen, wat het vangen van mijn slachtoffers vergemakkelijkte.
Wel merkte ik dat ik enige moeite had met de attribuutpunten, die worden gebruikt om cruciale statistieken van je familielid of slachtoffer te verhogen. Het voelt niet helemaal eerlijk dat spelers die meer tijd investeren in het spel meer bloed kunnen verzamelen of meer schade kunnen aanrichten dan hun medespelers, en na verloop van tijd lijkt dit oneerlijke systeem alleen maar erger te worden.
Een mogelijk nog groter probleem is de tergend langzame snelheid van het levelen nadat je enkele uren hebt gespeeld. Aangezien het levelen gekoppeld is aan je account en niet aan individuele personages, vertragen de punten die je verdient voordat je de kans krijgt om meer dan één of twee personages te verbeteren. In mijn speeltijd heb ik al meerdere keren meegemaakt dat spelers de lobby verlieten wanneer ze zagen dat het familielid waarin ze hun punten hadden geïnvesteerd al gekozen was, en ik kan ze geen ongelijk geven.
Ondanks al mijn strubbelingen met het spel, herbergt The Texas Chain Saw Massacre duidelijk aanzienlijk potentieel. Momenten waarin je met een vriend speelt en jullie gezamenlijk een slachtoffer weten te vangen, voelen ongelooflijk bevredigend. Je verschuilen tussen de struiken terwijl Leatherface heen en weer snelt op zoek naar jou, blijft altijd spannend en bevredigend. Veel van de problemen die ik met het spel had, zouden relatief eenvoudig kunnen worden aangepakt, zoals het trage levelingsproces en de langzaamheid van sommige personages. Ik hoop oprecht dat ontwikkelaar Sumo Digital in staat zal zijn om het spel bij te werken en te verbeteren om deze kwesties aan te pakken.
The Texas Chain Saw Massacre mag dan wel enkele struikelblokken kennen, maar onder de oppervlakte schuilt een intrigerende asymmetrische multiplayer-horrorgame. Ik moet toegeven dat ik gedurende een groot deel van mijn speeltijd behoorlijk gefrustreerd was, maar de momenten van succes wisten deze frustraties vaak te compenseren. Als je in staat bent om wat vrienden bij elkaar te krijgen, biedt Leatherface en zijn sinistere familie een ervaring vol bloed en zelfs een vleugje plezier.
