In de afgelopen jaren is de Yakuza- serie van Sega explosief gegroeid en de ontwikkelaar Ryu Ga Gotoku studio lijkt zijn nieuwe niveau van bekendheid te hebben kunnen gebruiken om nieuwe dingen te proberen. Vorig jaar zagen we de studio de legendarische licentie van de Fist of the North Star overnemen . Dit jaar neemt een geheel nieuw origineel verhaal (dat zich technisch, in dezelfde ruimte als Yakuza bevindt). Judgment bevat de bekende formule en laat het in een geheel nieuwe sfeer vallen. Hoewel veel van de instrumenten die in Judgment worden gebruikt, bekend zullen zijn voor degenen die in de loopgraven van Yakuza zijn geweest, zijn ze gewend om een meeslepend nieuw verhaal te vertellen met een zweem van nieuwe gezichten. Dat is bijna goed genoeg.
Judgment plaatst ons in de schoenen van Takayuki Yagami, een aardige jongen met een belachelijk ingewikkeld achtergrondverhaal. Hij was een wees, die een soort Yakuza werd en vervolgens studeerde om advocaat te worden. Dat lukte op de een of andere manier en hij werd al snel een soort advocaat voor de verdediging van de doodstraf en kreeg vrijspraak voor iemand die al dan niet een seriemoordenaar bleek te zijn. Beschaamd van zichzelf, verlaat Yagami zich en wordt een privé-detective, ruilt zijn pak en pomade voor een leren jasje en haargel. Hij is op pad om klusjes te doen, geld te verdienen, te schoppen en sigaretten te roken, maar een reeks vreemde moorden lokt hem terug naar zijn verleden. Want zo gaan detectiveverhalen.
Net als elke andere Yakuza-titel zullen spelers het grootste deel van hun tijd doorbrengen met rennen door de fictieve Japanse stad Kamurocho (gebaseerd op de echte stad Kabukicho). Ze zullen tussen waypoints rennen, naar side-quests rennen, naar taxistops rennen, en in Judgment, ook in achtervolgingssequenties. In veel opzichten lijkt de Ryu Ga Gotoku-formule veel op River City Ransom , maar dan in 3D. Het is deels hub-wereld, deels ruziezoeker, deels misdaaddrama en deels onzinnige gameplay.
Anders dan in Yakuza, zoekt de onzin je doorgaans niet op in het oordeel. Omdat Yagami een privédetective is die slungelig rondgaat voor bijbaantjes, moet de kenmerkende bizarre side questing in Judgment uitgezocht worden. Er zijn verschillende soorten vacaturesites en spelers moeten zich aanmelden voordat ze beschikbaar zijn. Dit is niet altijd het geval, maar voor het grootste deel is er meer een kloof tussen het hoofdscenario en side-quests in Judgment vergeleken met in Yakuza, waarin de twee meer direct elkaar kruisen.
Hierdoor voelt het verhaal superbelangrijk, en meer een hoofdfocus in het oordeel. In Yakuza voelt de wereld meer aan als een regulier videogame, waarin er overal dingen zijn en je gewoon een beetje doet wat, wanneer dan ook. In Judgment, omdat het drama in mijn gezicht ligt en de andere dingen veel meer op de achtergrond zijn, voelde het veel natuurlijker om gewoon verder te gaan met het verhaal, alleen lastig gevallen met side quests wanneer ze het verhaal onderbraken, of ik voelde me als het nemen van een breken uit eigen beweging. Oordeel voelt als een zeer gerichte soort ervaring als resultaat.
Natuurlijk zijn alle dwaashoofden die we van dit kader verwachten, nog steeds aanwezig. Yagami kan nog steeds meedoen met Club Sega en spellen spelen zoals Virtua Fighter 5, wat geweldig is. Hij zal zich nog steeds in goofy-scenario’s verdiepen, zoals een panty-dief arresteren of het toupetje van een beroemde acteur achtervolgen alsof het een vluchtende crimineel is. Dat spul is er allemaal en het is allemaal net zo grappig als altijd. Het hangt gewoon wat meer achterover om het verhaal te laten ademen en dat waardeerde ik.
Over het laten ademen van het verhaal gesproken, Judgment neemt ook een meer gestroomlijnde benadering van de strijd aan. Spelers kunnen nog steeds schakelen tussen stijlen in het midden van een gevecht, en er is nog steeds een progressiesysteem op basis van oplopende en bestedingspunten. Maar over het algemeen zijn dingen vrij eenvoudig. De gevechtsstijlen, Tiger en Crane, zijn gebaseerd op respectievelijk gevechten van afzonderlijke doelen versus menigten. Yagami kan kiezen voor de grote schade en zichzelf openstellen voor stoten meer of ga voor de aanstormende crowd control. Yagami kan ook tegen muren aanlopen en zich van hen terugtrekken voor extra aanvallen, en natuurlijk zijn er alle EX-zetten die het oordeel kort draaien.in een hilarisch over-gechoreografeerde actie film. Vooruitgang is gedegradeerd tot een vrij eenvoudige set van vaardigheden die te koop is via SP, die wordt verdiend met het uitvoeren van normale taken gedurende het spel. SP-feeds verdienen in een aantal van de meer onderscheiden aspecten van het oordeel, het onderzoek en de gesprekssequenties.
Anders dan de Ace Attorney- serie, moet Yagami vaak zaken als plaats delict onderzoeken. Het perspectief van de game verschuift naar first-person en de speler moet op zoek naar aanwijzingen. Zodra alle aanwijzingen zijn gevonden, kan het verhaal worden voortgezet. Het vinden van bonussen, zoals een kat in elke scène, netto extra SP. Bij gesprekken kies je eerst de meest geschikte of productieve dialoogopties, ook de bonus SP. Dus zelfs de speler moet zijn detectivehoed soms opdoen. En, voor het nemen van de extra inspanning om goed na te denken over de situatie, krijg je een kleine beloning. Het werkt, en voelt nooit te gimmickachtig, omdat al dit spul is gekoppeld aan het verdienen van nieuwe vaardigheden.
Hoewel veel van de wereld en het verhaal van Judgment zorgvuldig worden overwogen en goed zijn gemaakt, zijn er, gezien vanuit het perspectief van het product, een paar knikken om doorheen te werken. Het is een beetje frame-y, met subtiele prestaties dips tijdens de hele ervaring. Er zijn ongemakkelijke overgangen tussen het uitvoeren van en het activeren van tussenfilmpjes, en sommige van de domme minigames vertrouwen op hun humor om vervelende knopprompts te maskeren. Dus terwijl Judgment duidelijk ambitieus is en vol met dingen te doen is, mist het soms Pools op manieren die afleidend kunnen werken.
Ook, ondanks hoe duidelijk effectief dit raamwerk is, heeft Judgment nog steeds een beetje last van déjà vu. Net als Fist of the North Star: Lost Paradise, voelt de ervaring vaak alsof je gewoon weer een nieuwe Yakuza speelt, en dat kan ervoor zorgen dat sommige kleinere, bindweefsels een rote voelen. Ryu Ga Gotoku Studio is duidelijk een huis van groot talent, en veeleisende innovatie van een toetsenbord is een beetje saai om te doen, maar Judgment vertrouwt zo veel op vastgeroeste dingen om zichzelf van Yakuza te scheiden dat het moeilijk is om niet op te merken wanneer je loop nog steeds gewoon rond in Kamurocho. oordeel heeft een aparte sfeer en toon, vooral vanuit een storytelling-perspectief, maar op systeemniveau doet het dit niet.
