De reboot van GRID combineert elementen van arcade racing en racing sims. In deze recensie lees je hoe dat heeft uitgepakt.
Na de precieze simulatie van F1 2019 en de regelrechte terreur van de Dirt Rally-games, ziet GRID Codemasters een terugkeer beloven naar de arcade-geneugten van zijn geliefde 2008-racer. Hier gaat een beetje verkeerde timing van een beurt je race niet verpesten, en de leiding nemen vanaf de achterkant van het peloton is niet alleen binnen drie ronden levensvatbaar, maar wordt aangemoedigd. GRID gaat over genieten van de fantasie om een autocoureur te zijn in plaats van de realiteit ervan na te bootsen.
Het is een belofte die gedeeltelijk wordt waargemaakt. Op de baan is GRID vaak spannend, minder over pedaal naar de metal en meer metal naar de andere metal, terwijl je je een weg baant en je een weg baant door dicht opeengepakte menigten van agressieve en af en toe losgeslagen AI-drivers. Maar buiten het spoor ontbreekt het GRID aan functies en, op sommige gebieden, overtuiging, met verschillende halfbakken ideeën die een diepere verkenning verdienden.
GRID Autosport deed een behoorlijke, maar begrijpelijk bescheiden poging om de serie terug te brengen naar zijn oorsprong. En nu, vijf jaar later, hebben we dit, een nieuwe GRID. Wat is het precies? Een remake? Een reboot? Of iets heel anders? In feite is het iets veel eenvoudiger en veel bevredigender dan de duisternis rond die naam doet vermoeden.
Er zijn echter een paar twijfels die moeten worden overwonnen voordat je tot die conclusie komt. In vergelijking met zijn voorganger kan dit als een magere game aanvoelen. Misschien is het omdat de oude bombast is afgezwakt voor de front-end. Na alle verblinding van de virtuele garage van de originele GRID is deze nieuwe slechts functioneel en biedt hij ook niet veel. Om het functioneel te noemen is ook genereus – speel door het roster van evenementen, verdeeld over verschillende motorsport-niveaus, en om je team te beheren en chauffeurs te werven moet je helemaal naar een scherm gaan dat, om een ondoorgrondelijke reden, gescheiden van het carrièremenu.
Misschien is het omdat er een relatief gebrek aan evenementen is, hier worden ongeveer 13 locaties aangeboden, in tegenstelling tot de 15 van het origineel, met het probleem verergerd door de sleur van de carrièremodus. Om bij de GRID World Series te komen, waar de oude vijanden Ravenwest wachten, moet je vier van de zeven niveaus doorwerken, je vooruitgang vertraagde vaak als je contant geld voor een vereiste auto te grinden.
GRID heeft niet de eye-opening van het origineel – die terugspoelfunctie is hier aanwezig, zoals je zou verwachten, maar tegenwoordig is het zo alledaags dat je gemakkelijk vergeet hoe game changing het toen was – maar er is een gevoel van doel en expertise in de uitvoering die opwindend is. Dit is schaamteloos een arcade-racer, en net als alle beste arcade-games is het een ervaring waar velen van ons naar verlangen en het tot zijn essentie behoort.
En zoals elke zichzelf respecterende arcade-racer, ziet hij er absoluut prachtig uit. De oorspronkelijke esthetiek van GRID is nooit echt verouderd. Druk op het gaspedaal en het scherm vult zich met zoveel bandrook en trilt met het geluid van ratelende motoren dat je de actie bijna kunt ruiken – dat scherpe, opwindende aroma van benzine en staal. De auto’s zelf zien er prachtig uit. Dit alles en, net als elke zichzelf respecterende arcade-racer, op de Xbox One X en de PlayStation 4 Pro draait het op 60 FPS.
De actie zelf is ook anders, dankzij AI die niet alleen vecht – het gaat vaak op zoek naar een. Het nemesis-systeem wordt aangeprezen als de grote nieuwe functie van GRID, en hoewel het niet bepaald game changing is, biedt het zeker veel plezier. Duw een keer te vaak tegen een AI-coureur en ze worden gemarkeerd als je nemesis, waardoor ze een extra rand van agressie geven en misschien inspireren om naar je uit te vallen, remmen krijsen en banden roken, als je de volgende hoek nadert. Het is voldoende om GRID en zijn AI-coureurs een echt gevoel van persoonlijkheid te geven.
Er is ook veel persoonlijkheid elders, en hoewel GRID misschien niet de meest uitgebreide auto- of tracklijst heeft, vertoont alles wel een bepaalde hoeveelheid smaak. De lijst met racetracks heeft terugkerende favorieten zoals de straten van San Francisco, vergezeld door gedurfde en mooie stedelijke runs rond Havana en Shanghai. Iedere track ziet er mooi en gedetailleerd uit.
De lijst met auto’s is ook samengevoegd met de smaak van een liefhebber, op basis van prototypes, toerwagens en een aangename diepte van GT-machines. En de grote openbaring van GRID is hoe ze allemaal aanvoelen, omdat de bediening in dit ding subliem is. Alles rijdt zoals je zou verwachten, alleen nog meer.
