De PlayStation 4 port van Cuphead brengt misschien niets nieuws op tafel, maar het is nog steeds de geweldige game die het altijd al was.
Na bijna drie jaar wachten kunnen PlayStation 4-gamers eindelijk aan de slag met Cuphead, Studio MDHR ’s buitengewoon weelderige en kritisch vereerde jaren dertig platformgame. De hoofdvraag is, is het goed? Het is niet zo maar goed, het is namelijk heel, heel erg goed en bewijst dat in de tussenliggende wachtperiode van drie jaar niets is verouderd of verloren is gegaan in de sprong naar Sony’s huidige generatie. Vergis je niet, Cuphead is absoluut een meesterwerk.
De gameplay en presentatie van Cuphead – de twee basisprincipes – zijn in wezen onaangetast, maar hadden geen enkele vorm van upgrades nodig op die afdeling. Zijn Fleischer-geïnspireerde art style is gebouwd om de tand des tijds te doorstaan, want het ziet er bijna een eeuw later nog steeds fantastisch uit. Cuphead is duidelijk kleurrijker dan die tekenfilms en heeft een aantal van de meest overdreven en expressieve animaties in vergelijking met andere 2D-games.
Vijanden zijn zowel wonderbaarlijk creatief als onberispelijk getekend en hebben sinds de eerste release van de game niets van hun charme verloren. Ook al hebben sommigen het geprobeerd, er was toen nog nooit zoiets en nu is er nog steeds niets aan omdat het een inventieve mix blijft van oude animatie en pure vindingrijkheid. Vijanden stuiteren van de ene onverwachte vorm naar de andere om een gezond gevoel van visuele en gameplay-onvoorspelbaarheid te behouden – een facet dat verder wordt benadrukt door de willekeurige patronen van veel bazen. Patroonherkenning kan het beste een paar van de grote nadelen overwinnen, maar velen veranderen hun tactiek elke keer en vereisen dat je de mechanics onder de knie krijgt en niet zonder oplettendheid in alledaagse grooves valt.
Cuphead bestaat voornamelijk uit deze boss rush-fasen waarin je enige doel is om die ene gigantische vijand voor je te verslaan. Projectielen vullen het scherm vaak terwijl u er voorzichtig doorheen weven om uw eigen slagen te veroorzaken. Elk heeft een behoorlijk beetje vaardigheid en concentratie nodig om te vallen en velen van hen zullen snel aan je porseleinen kont werken als je vinger niet goed beweegt of als je gedachten een korte seconde afdwalen. Maar de soepele en responsieve bediening zorgt ervoor dat je het spel nooit de schuld kunt geven, alleen je slechte reflexen.
Door snel weer in te laden, blijft de frustratie laag en in combinatie met de vloeiende mechanica is Cuphead een moeilijk spel en een moeilijk spel om neer te zetten, vooral omdat de pakkende soundtrack wonderbaarlijk overeenkomt en het hectische tempo van het spel verhoogt. Ontwijken door met kogels gevulde schermen waardoor Ikaruga bloost, is echter mentaal belastend, wat betekent dat je eerder zult stoppen met spelen uit uitputting dan uit woede. Het is bewonderenswaardig om zo’n knooppunt van eerlijk en uitdagend te raken en een van de belangrijkste redenen waarom Cuphead niet muf wordt en immens veel voldoening geeft. Het moedigt je aan om harder te werken en beloont je intrinsiek omdat je als beste uit de bus kwam.
Er is geen nieuwe inhoud en de game ondersteunt nog steeds geen enkele vorm van crossplay of online multiplayer. Het is slechts een port met de snellere laadtijden van het gepatchte Xbox One-origineel dat nog steeds de Switch-aflevering overtreft (hoewel elk platform beter is dan de laadtijden van de lancering van 2017 in de game). Hoewel die Switch-aflevering draagbaar en een indrukwekkende vertaling was, heeft de nieuwere PlayStation 4-tegenhanger niets toe te voegen, omdat het gewoon een andere manier is om het spel te spelen.
Hoewel er een extra op extra’s gerichte update is, zou het ideaal zijn geweest als deze lancering enkele van de kleine maar aanhoudende problemen van de game had opgelost. De run-and-gun-levels veranderen het tempo wel, maar zijn nog steeds teleurstellend omdat ze het gevoel hebben mods te zijn die de mechanica in situaties brengen waar ze niet zo geschikt voor zijn. Flexibeler richten zou ook helpen bij het run-and-gun- en reguliere levels, omdat het frustrerend kan zijn om vast te zitten aan specifieke hoeken. En hoewel de moeilijkheid deel uitmaakt van de charme, mist het nog steeds fatsoenlijke toegankelijkheidsopties. Geen van deze problemen berooft Cuphead van zijn prestige-status, maar het aanpakken hiervan zou elke versie ten goede komen en beter welkom zijn in deze nieuwe haven.
